کد مطلب:27862 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:123
علی علیه السلام در ضمن نامه ای دراز دامن، از جایگاه خود و اهل بیت علیهم السلام سخن می گوید و وصایت و جانشینی خویش را از پیامبر خدا، یادآور می شود. معاویه، در جواب به صراحت می گوید: محمّد، مُبلّغی بود با رسالتِ رساندن كلام و سخن پروردگارش و بس! معنای كلام معاویه این است كه پیامبر خدا، نه پیشوا بود، نه زعیم، نه زمامدار سیاسی، و نه.... علی علیه السلام در ردّ كلام معاویه، به صراحت می نویسد: و آنچه از امامتِ محمّدصلی الله علیه وآله انكار كردی و پنداشتی كه او پیامبر بود و پیشوا نبود، به انكار همه پیامبرانِ پیشوا می انجامد؛ امّا ما گواهی می دهیم كه او فرستاده، پیامبر، و پیشوا بود.[2]. این گفتگو، به روشنی نشانگر جایگاه امام در اندیشه اسلامی و بیانگر چرایی ستیز بنی امیّه با این عنوان است. این گفتگو می تواند عمق اخبار و احادیث بسیاری را كه پیامبر خدا در آنها بر امامت علی علیه السلام تأكید كرده است، نشان دهد. از جمله احادیث پیامبرصلی الله علیه وآله است: ای علی! پس از من، تو وصی و جانشین من و امام امّت هستی. و تو، پس از من، امام هر مرد و زن با ایمان و مولای هر مرد و زن با ایمان هستی.[3].
امام، كه به لحاظ واژه شناسی، همان «پیشرو، پیشتاز، سرپرست و پیشوای قوم و قبیله» است،[1] بی گمان، در فرهنگ قرآنی و دینی، پیشوایِ امّت در ابعاد گونه گون و عهده دار اداره امور جامعه است. این حقیقت را از جمله می توان از دو نامه كه میان مولا علی علیه السلام و معاویه مبادله شده است، دریافت.